ကြၽန္မသူငယ္ခ်င္းတိုမိုက ေျပာသည္။ ေလေၾကာင္းစာအိတ္ပါးပါး ၾကြပ္ၾကြပ္ကေလးက သူ႔လက္ထဲမွာ ေကာ္ပတ္စကၠဴကို ပြတ္သလို တခြၽတ္ခြၽတ္ ျမည္ေနသည္။
ကြၽန္ေတာ္ ေခါင္းျငိမ္႔ျပသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထမလာ။
'ေနာက္ေတာ႔မွ ေအးေအးေဆးေဆး ဖတ္ရင္လဲ ဖတ္ေပါ႔ကြယ္' ဆိုျပီး သူကေပးသည္။
ကြၽန္မက ေကာလိပ္ေက်ာင္းျပီးကတည္းက ဂ်ပန္ျပန္သို႔ေရာက္ေနခဲ႔ျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သည္စဥ္တုန္းကပင္ ကြၽန္မအိမ္အျပန္ကို သူေစာင္႔ေမွ်ာ္ေနအေၾကာင္း အေဖအထပ္ထပ္ ေျပာခဲ႔သည္။
ေရာက္ျပီး ႏွစ္လခန္႔အၾကာမွာေတာ႔ ကြၽန္မ ဂ်ပန္ျပည္မွာ အဂၤလိပ္စာသင္ရင္း ဆက္ေနဦးမည္႔အေၾကာင္း အေဖ႔ထံ စာေရးအေၾကာင္းၾကားခဲ႔ရသည္။ သည္စာေၾကာင္႔ အေဖ အေတာ္စိတ္ထိခိုက္သြားလိမ္႔မည္ဆိုတာ ကြၽန္မသိသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔လည္း အေဖ႔စာကို ဖတ္ရမွာ ကြၽန္မေၾကာက္ေနမိျခင္း ျဖစ္သည္။
အသံုးအေဆာင္ပစၥည္း နည္းပါးလွသည္႔ အခန္းေလးထဲမွာ ထိုင္ရင္း၊ အေဖငယ္စဥ္ကအေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္း ေျပာျပခ်က္ေတြကို ကြၽန္မ သတိရေနသည္။ အဲသည္တုန္းက တိုင္းျပည္မွာ စီးပြားပ်က္ကပ္ၾကီးဆိုက္ေနခ်ိန္။ အေဖသည္ ကုန္ရထားမ်ားမွာ လက္မွတ္မပါဘဲ အစုန္အဆန္စီးကာ ေလလြင္႔သြားလာေနခဲ႔သည္။ အိမ္မွာ ရာမွာ အတည္တက်မေနဘဲ အဲသည္လို လွည္႔လည္သြားလာေနသည္႔စိတ္သည္ ကြၽန္မအေသြးအသားမ်ားထဲမွာလည္း ပါရွိေနသည္။ အေဖ႔ထံမွ အေမြရရွိထားျခင္းပင္။
အေဖ႔အား အဲသည္လို ေျခသလံုးအိမ္တိုင္ဘ၀ကို စြန္႔လႊတ္ျဖစ္ေစခဲ႔သည္႔ လက္ေဆာင္ပစၥည္းတစ္ခုအေၾကာင္းလည္း ကြၽန္မစဥ္းစားမိသည္။ အဲဒါက အေဖ၏ လမ္းေပၚက ဇာတ္လမ္းမ်ားထဲတြင္ ကြၽန္မအႏွစ္သက္ဆံုး ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္သည္။ သည္ဇာတ္လမ္းကိုေတာ႔ အေဖေျပာခဲ႔သည္႔အတိုင္း အစအဆံုး တစ္လံုးမွမလြဲေအာင္ ကြၽန္မျပန္ရြက္ျပႏိုင္သည္။ စစ္စစ္သည္စကားေတြကို အေဖယခုလတ္တေလာ ေျပာဆိုေနသေယာင္ပင္ ကြၽန္မနားထဲ ၾကားေယာင္လာသည္။
ေန၀င္ခ်ိန္ ေရာက္လာသည္။ ရထားကလည္း ေရာ႔ကီးေတာင္တန္းၾကီး၏ အျမင္႔ပိုင္းေတာင္မ်ားဆီသို႔ တတ္လာခဲ႔ျပီ။ ေရခဲတမွ် ျပင္းထန္သည္႔ေတာင္ေပၚအေအးဓာတ္က ရထားတြဲထဲ ခ်င္းနင္း၀င္ေရာက္လာသည္။ အေဖက ဖာရာပရပြႏွင္႔ သူ႔ကုတ္အက်ႌကို ကိုယ္မွာ တင္းတင္းပတ္ရင္း ေျခမွာစီးထားေသာ ဖိနပ္ကို စိုက္ၾကည္႔ေနမိသည္။
ဖိနပ္က အညိဳေရာင္ သားေရအၾကမ္းစားျဖင္႔ ခ်ဳပ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ဖိနပ္ၾကိဳးက ေျခက်င္း၀တ္အထက္မွာ ခ်ည္ရသည္။ သည္ဖိနပ္ကိုစီးကာ ႏြားျခံမွာ ႏြားေတြအသားတံဆိတ္႐ိုက္ခဲ႔သည္။ ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ သစ္ပင္ေတြ ခုတ္လွဲခဲ႔သည္။ ပင္လယ္ျပင္မွာက်ဴနာငါးဖမ္းလည္း ထြက္ခဲ႔သည္။ သည္ဖိနပ္ေတြ စြပ္ထားသည္႔ေျခေထာက္ျဖင္႔ပင္ နယူးေယာက္ႏွင္႔ ကယ္လီဖိုးနီးယားၾကား အေရွ႔အေနာက္ လူးလာေခါက္တုန္႔သြားေနသည္႔ ကုန္ရထားေပၚ အၾကိမ္ၾကိမ္တတ္ဆင္းလိုက္ပါခဲ႔ဖူးျပီ။ ပနားမားတူးေျမာင္းကိုျဖတ္သြားသည္႔ကုန္သေဘၤာတစ္စီး၏ ကုန္းပတ္မ်ားေပၚမွလည္း ေလွ်ာက္ခဲ႔ဖူးျပီ။ သည္လိုျဖင္႔ တျဖည္းျဖည္း ပါးလွပ္လာေသာ ဖိနပ္ခြာက ယခုေတာ႔ အက္ကြဲ၍သြားခဲ႔ေခ်ျပီ။ အေဖ႔အိပ္မက္မ်ားနည္းတူ ဖိနပ္သားေရသည္လည္း ေဟာင္းႏြမ္းေဆြးေျမ႔သြားခဲ႔ျခင္းျဖစ္ေလသည္။
အျခားအေျခမဲ႔အေနမဲ႔တစ္ေယာက္ အေဖ႔အနီးခ်ဥ္းကပ္လာျပီး ေျပာသည္။ ]ေရွ႔နားက ျမိဳ႔တစ္ျမိဳ႔မွာ လူတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူ႔အိမ္က ေျမတိုက္ခန္းကို တို႔လိုလူေတြအတြက္ အျမဲဖြင္႔ေပးထားတယ္}
အေဖေခါင္းညိတ္ျပီး အျခားသူမ်ားႏွင္႔အတူ ရထားေပၚမွ ခုန္ဆင္းလိုက္ပါသြားသည္။ ေဆာင္းအကုန္ ေႏြအကူးေပမင္႔ အျပင္မွာ ဆီးႏွင္းေတြ ရွိေနဆဲျဖစ္သည္။ ႏွင္းခဲျပင္ေပၚ နင္းလိုက္သည္႔အခါ ေရခဲအစအနေလးေတြ ေၾကြမြသြားတာကို ေျခေခ်ာင္းကေလးမ်ားက ခံစားသိရွိေနသည္။ သို႔ေသာ္ခဏအၾကာမွာပင္ သူ႔သိုးေမႊးေျခအိတ္ေတြ စြတ္စိုသြားျပီး ေျခေခ်ာင္းကေလးေတြ တအားေအးစက္ကာ ထံု၍လာသည္။
လျပည္႔ညက လေရာင္က ထြန္းညွိထားသျဖင္႔ ဆီးႏွင္းဖံုေျမျပင္က ပိတ္သားအခင္းတစ္ခုပမာ ျဖဴေဖြးေနသည္။ သူတို႔လူစုက ေတာင္ကုန္းေစာင္းကေလးတစ္ခုအတိုင္းဆင္းကာ အိမ္ငယ္တစ္လံုးဆီသို႔ ေလးကန္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားႏွင္႔ သြားေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ေျမတိုက္ခန္းထဲေရာက္ေသာအခါ အေဖက ေထာင္႔တစ္ေနရာရွာျပီး သြားေခြသည္။ သို႔ေသာ္ေျခေထာက္ေတြ ေအးစက္ထံုက်င္ေနသျဖင္႔ သူ မအိပ္ႏိုင္။ ေျခေခ်ာင္းကေလးေတြကို ပြတ္သပ္ႏွိပ္နယ္ေပးသည္။ သို႔ေသာ္လက္မွာရွိသည္႔အေႏြးဓာတ္က ၄င္းတို႔ဆီ ကူးလူးႏိုင္ျခင္းမရွိ ျဖစ္ေနသည္။
'ဘာျဖစ္လို႔လဲဗ်ာ သူ႔နံေဘးမွတစ္ေယာက္က ေမးသည္။ အသံက ခပ္လံုးလံုးခပ္ေလးေလး။ သို႔ေသာ္စာနာေသာ သေဘာပါသည္္။ အေဖလွမ္းၾကည္႔ေတာ႔ ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္လူတစ္ေယာက္။ အသက္ ၂၀ေက်ာ္ ၃၀ နီးပါးေလာက္ရွိမည္။
'ေျခေခ်ာင္းေတြ ေအးခဲေနလို႔ဗ်' အေဖက တိုတိုျပတ္ျပတ္ ေျဖသည္။ ဖိနပ္ကို ထုိးျပသည္။ ]ဒါေတြက ပြင္႔ထြက္ေနျပီ}။
အေဖက လူစိမ္းႏွင္႔ စကားမေျပာခ်င္။ လေပါင္းမ်ားစြာ လမ္းေပၚမွာေနခဲ႔သည္႔အေတြ႔အၾကံဳက အေဖ႔မွာ နဂိုကရွိခဲ႔သည္႔ လူတစ္ဖက္သားအေပၚ ယံုၾကည္တတ္ေသာစိတ္ကို ဖဲ႔ခြာခ်ခဲ႔ျပီး ျဖစ္သည္။ လုပ္ခ ဘယ္၍ဘယ္ေလာက္မွ်ေပးမည္ဟု ကတိျပဳထားျပီး လံုး၀မေပးသည္႔အလုပ္ရွင္ေတြ၊ ပိုက္ဆံအေၾကြတစ္ျပားႏွစ္ျပားအတြက္ သို႔မဟုတ္ ရွပ္အက်ႌေလးတစ္ထည္အတြက္ ခိုက္ရန္ျဖစ္ပြားၾကသူေတြ၊ သည္လို မျဖစ္စေလာက္ေလးေတြကိုပင္ ခိုးတတ္ ၀ွက္တတ္ၾကသူေတြ သူၾကံဳရသည္။
'ကြၽန္ေတာ္႔နာမည္ အားလ္ပါ' လူစိမ္းကဆိုသည္။ ]ကင္းဆတ္ျပည္နယ္ ၀ီခ်ီေတာက လာတာပါ} ဟု ဆက္ေျပာျပီး လက္ကို ဆန္႔တန္းေပးသည္။ လက္တံကလည္း ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္။
'ကြၽန္ေတာ္ဆိုးလ္ပါ၊ နယူးေယာက္က' အေဖ ၀တ္ေက်တန္းေက် ျပန္ေျပာျပီး သူ႔လက္ကို သတိႏွင္႔ လွမ္းဆုပ္လိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ အားလ္က သူ႔ဘ၀အေၾကာင္းေတြ အေဖ႔အား ေျပာျပသည္။ သူက လယ္သမားမိသားစုမွ ေပါက္ဖြားလာသူျဖစ္သည္။ သူ႔ဘိုးေဘးအစဥ္အဆက္ပင္ ဂ်ံဳစပါးစိုက္ပ်ိဳးလာခဲ႔ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔က်ေတာ႔မွ ေတာျမိဳ႔ေသးေသးမွာ ေနရတာကို ဘ၀င္မက်ျဖစ္လာသည္။ လူ႔ဘ၀ဆိုတာ ေနထြက္ကေန ေန၀င္ လယ္ယာေျမမွာခ်ည္း အခ်ိန္ကုန္ဖို႔ မဟုတ္၊ မူလတန္းေက်ာင္းကတည္းကပင္ သိလာေသာ ေကာင္မေလးမ်ိဳးႏွင္႔ လက္ထပ္ တစ္ပတ္တစ္ခါ ဘုရားေက်ာင္းမွန္မွန္သြားဆိုေသာ ပံုစံမ်ိဳးႏွင္႔ ေနဖို႔မဟုတ္၊ တျခားသည္႔ထက္မက ရွိရဦးမည္ဟု သူျမင္ကာ ပိုင္းျဖတ္ခ်က္ခ်သည္။ သို႔ႏွင္႔ . . . ၊ စသည္ျဖင္႔ သူေျပာေနဆဲမွာပင္ အေဖက ငိုက္ျမည္းကာ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။
ေနာက္ေန႔မနက္တြင္ ကင္းဆက္နယ္ဘက္သို႔သြားသည္႔ ရထားတစ္စီးေပၚခုန္တတ္ကာ သူတို႔လိုက္ပါလာခဲ႔ၾကသည္။ ညေနေစာင္းေလာက္ေရာက္ေတာ႔ ေတာင္ေတြကို ေက်ာ္လြန္ကာ ပေရရီလြင္ျပင္ေဒသထဲ ၀င္လာခဲ႔သည္။ ညေရာက္လွ်င္ ရာသီဥတုက မေန႔ကထက္ပင္ ေအးလာျပန္သည္။ အေဖက ေျခေခ်ာင္းေတြထဲ ပံုမွန္ေသြးလည္ပတ္ေနေစရန္ ေျခကို ေဆာင္႔လိုက္ နင္းလိုက္ ထုေထာင္းလိုက္ လုပ္ေနရသည္။
'ေျခေထာက္ေတြ အေတာ္မ်ား ကိုက္ခဲေနလားဗ်ာ' အားလ္က က႐ုဏာျဖင္႔ ေမးသည္။
'ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး' အေဖက အသံျပတ္ျပတ္ႏွင္႔ ေျဖသည္။လမ္းေပၚကရခဲ႔သည္ သင္ခန္းစာတစ္ခုအရ သူသည္လို တံု႔ျပန္ျခင္းျဖစ္သည္။ သူတစ္ပါးေရွ႔မွာ မိမိစိုးရိမ္ထိတ္လန္႔ေနသည္႔ အမူအရာမ်ိဳး၊ အက်ပ္အတည္း ၾကံဳေနသည္႔လကၡာမ်ိဳး လံုး၀မျပႏွင္႔၊ တစ္ဖက္လူက ဒါကိုအခြင္႔ေကာင္းယူျပီး မဟုတ္တာ လုပ္သြားလိမ္႔မည္ဟူေသာ သင္ခန္းစာ။
'ခင္ဗ်ားမွာ မိသားစုရွိလား'
အေဖက ေခါင္းညိတ္သည္။ သည္ေမးခြန္းေၾကာင္႔ သူစိတ္ထဲ နည္းနည္လႈပ္ရွားသြားသည္။ လံုး၀ေမွ်ာ္လင္႔မထားေသာ ေမးခြန္းမ်ိဳး။ ]ညီမတစ္ေယာက္ရယ္၊ အေဖရယ္၊ ဦးေလးႏွစ္ေယာက္ရယ္၊ ဒါပါပဲဗ်ာ} အေဖ ျပန္ေျဖလိုက္သည္။
'လူနည္းနည္းမ်ားမ်ား မိသားစုက မိသားစုပဲဗ်ာ' အားလ္က ဆိုျပီး အေဖ႔ကိုေစ႔ေစ႔ၾကည္႔သည္။ ]ဒီလိုဗ် ကြၽန္ေတာ္႔စိတ္ထဲမွာ လယ္ကြင္းျပင္ကို ေက်ာခိုင္းျပီး ထြက္လာႏိုင္ရင္ လယ္ေတာက ေကာင္ေလးဆိုတဲ႔ ကြၽန္ေတာ္႔ဘ၀ကို ခါခ်ႏိုင္ျပီလို႔ ထင္ထားတာ၊ ဒါေပမယ္႔ မရဘူးဗ်။ အဲဒီေကာင္ေလးက ေဟာဒီထဲမွာ ရွိေနတုန္းပဲ} ဆိုျပီး သူက ႏွလံုးသားေနရာကို ပုတ္ျပသည္။ ] ကြၽန္ေတာ္ ေျခသလံုးအိမ္တိုင္ဘ၀ကို ျငီးေငြ႔သြားျပီဗ်ာ၊ ၀ီခ်ီေတာမွာဆိုရင္ အနည္းဆံုးလယ္သမားလူငယ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ေတာ႔ အျမစ္တြယ္စရာရွိေသးတယ္}
'ကြၽန္ေတာ္ကေတာ႔ လယ္ယာေျမက လာတဲ႔သူမဟုတ္ဘူးဗ်ာ' အေဖက ပခံုးတြန္႔ရင္း ဆိုသည္။
'အင္းေလ၊ ဒါျဖင္႔လဲ ခင္ဗ်ား ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္အလည္လိုက္ခဲ႔ပါလား ဆိုးလ္၊ ကြၽန္ေတာ္႔အစ္မက အခ်က္အျပဳတ္ သိပ္ေကာင္းတာဗ်'
အေဖ႔ကို ဘယ္သူကမွ ယခုလို နာမည္တပ္မေခၚခဲ႔တာ အေတာ္ၾကာျပီ ျဖစ္သည္။
'ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ၊ ဒါေပမယ္႔ အခုေတာ႔ ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္႔အိမ္ေတာင္ ကိုယ္ မျပန္ႏိုင္ေသးဘူးဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားအိမ္လိုက္ဖို႔ေတာ႔ ပိုခက္တာေပါ႔' အေဖက ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
'ဘာျဖစ္လို႔လဲဗ်ာ' အားလ္က ဆက္ေမးသည္။
အေဖက စုတ္ျပတ္ေနေသာ သူဂ်က္ကတ္အက်ႌႏွင္႔ ေအာက္ေျခက ဟျပဲေနေသာ ဖိနပ္ကို ၾကည္႔ေနသည္။ ဖခင္ထက္သာေအာင္ လုပ္ျပမည္ဟု ေၾကြးေၾကာ္ျပီး အိမ္ကထြက္လာခဲ႔ေသာ လူငယ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ နဂိုထက္ အမ်ားၾကီးဆိုးရြားေသာ အေနအထားမွာ အိမ္ကိုဘယ္သို႔ ျပန္ႏိုင္မည္နည္း။ 'ကြၽန္ေတာ္ နယူးေယာက္က ထြက္လာတုန္းက ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ ဘာေကာင္ညာေကာင္ ျဖစ္ရမယ္ဆိုျပီးလာခဲ႔တာ၊ ဘာေကာင္မွမျဖစ္ေသးဘဲ ကြၽန္ေတာ္ျပန္လို႔မရဘူး' အေဖက အေျဖေပးလိုက္သည္။
ရထားအျပင္ဘက္ဆီ ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ေမွာင္မိုက္၍ ေနျပီ။ ေကာင္းကင္ယံမွာသာ ၾကယ္ကေလးေတြ တလက္လက္ျမင္ရသည္။ လမ္းမီးေရာင္မ်ားေအာက္မွာ ၾကီးျပင္းရသူတစ္ဦးအေနႏွင္႔ သည္လိုေမွာင္မိုက္ေသာ၀န္းက်င္းကို အေဖမျမင္ဘူးခဲ႔။ သူ႔စိတ္ထဲမွာေတာ႔ အထီးက်န္ႏိုင္သလို ခံစားမိလိုက္သည္။ 'တစ္ေန႔ေတာ႔ ကြၽန္ေတာ္လည္း အိမ္ျပန္မွာေပါ႔ဗ်ာ၊ ပိုက္ဆံနည္းနည္းပါးပါးစုမိျပီး အိမ္အျပန္စီးသြားစရာ ဖိနပ္ကေလးဘာေလး ရွိလာတဲ႔အခါေပါ႔' အေဖ႔ႏႈတ္က မပြင္႔တပြင္႔ ဆိုသည္။
ခဏၾကာေတာ႔ သူေျခေထာက္ကို ေလးလံေသာပစၥည္းတစ္ခုလာထိတာ အေဖသိလိုက္ရသည္။ လွည္းၾကည္႔ေတာ႔ အားလ္၏ဖိနပ္တစ္ဖက္ သူ႔နေဘးၾကမ္းျပင္မွာ ေရာက္ေနတာေတြ႔ရသည္။ ဖိနပ္က အညိဳေရာင္၊ ခြာက ထူထူကဲကဲ။
'စီးၾကည္႔ဗ်ာ' အားလ္က ဆိုသည္။
'ဘာအတြက္လဲဗ်'
'ဖိနပ္ေကာင္းေကာင္းရွိရင္ အိမ္ျပန္ႏိုင္မယ္လို႔ ခုပဲခင္ဗ်ားေျပာတယ္မဟုတ္လားဗ်၊ ကြၽန္ေတာ္႔ဖိနပ္က အသစ္ေတာ႔မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ္႔ အေပါက္ေတြ အျပဲေတြ မပါဘူးဗ်ာ'
အေဖျငင္းသည္။ သို႔ေသာ္ အားလ္က လက္မခံ။
'သာစီးၾကည္႔စမ္းပါ ဆိုးလ္၊ အခုလက္တေလာ ခင္ဗ်ားေျခေထာက္ ေႏြးသြားမွာ'
အေဖက ေအးစက္ေနေသာ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို ဖိနပ္ထဲ စြပ္ၾကည္႔သည္။ ဖိနပ္က အေနေတာ္ပင္။ 'ကြၽန္ေတာ္ ယူေတာ႔ မယူႏိုင္ဘူးဗ်ာ' အေဖက ေျပာလိုက္သည္။
'ခဏျဖစ္ျဖစ္ စီးထားလိုက္ပါ၊ ကြၽန္ေတာ္ျပန္လိုခ်င္တဲ႔အခါ ေျပာပါ႔မယ္' ဆိုျပီး ေနာက္တစ္ဖက္ပါ ပစ္ေပးသည္။ ျပီး အေဖ႔ဖိနပ္ကို သူေကာက္စြပ္လိုက္သည္။
အေဖက ဖိနပ္ၾကိဳးေတြပါ ခ်ည္လိုက္သည္။ သူ႔ေျခေခ်ာင္းကေလးမ်ားက စိုးစိုးစစ္စစ္ ျဖစ္လာျပီး ေသြးအသြားအလာမွန္ကာ ေႏြးေထြးစျပဳလာသည္။ ေျခေထာက္ကေလး ေႏြးေထြးသည္႔အရသာကို ယခုမွပင္ ျပန္ခံစားမိေတာ႔သည္။ သည္႔ေနာက္တြင္မူ ရထားသံ တေ၀ါေ၀ါႏွင္႔အတူ လြင္႔ေျမာကာ တျဖည္းျဖည္း ငိုက္မ်ဥ္းအိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ႔သည္။
မနက္အ႐ုဏ္တက္တြင္ အေဖႏိုးလာသည္။ ရထားတြဲထဲမွာ သူ႔အျပင္ အျခားအေျခမဲ႔အေနမဲ႔ႏွစ္ေယာက္သာ ေတြ႔ရသည္။ အားလ္က မရွိေတာ႔။ ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာျဖစ္သြားျပီး အေဖက သူတို႔အား အားလ္ကို ျမင္လိုက္သလား ေမးသည္။
'အရပ္ရွည္ရွည္နဲ႔လူလား၊ ၀ီခ်ီေတာမွာ ရထားေပၚက ခုန္ဆင္းသြားတာပဲ' ဟု တစ္ေယာက္က ေျဖသည္။
'ဟာ သူ႔ဖိနပ္ က်န္ခဲ႔ျပီဗ်၊ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ဖိနပ္စီးထားတာ' အေဖကဆိုသည္။
'ကြၽန္ေတာ္႔ကိုမွာခဲ႔တယ္ဗ်၊ သူနယားေယာက္ကို တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးဘူးတဲ႔၊ ဒါေပမယ္႔ အနည္းဆံုး သူ႔ဖိနပ္ေတာ႔ ေရာက္ဖူးေစခ်င္တယ္လို႔ ေျပာလိုက္ပါ၊ တဲ႔ . '
အေဖ မယံုၾကည္ႏိုင္စြာျဖင္႔ ေခါင္းကို ယမ္းခါေနမိသည္။ မရွိဆင္းရဲသား အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာ သူတစ္ပါးလမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ ကိုယ္႔ဖိနပ္ကို ခြၽတ္ေပးသည္ဆိုတာထက္ ပို၍ ၾကီးမားေသာ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံမႈမ်ိဳး မရွိႏိုင္ပါ။ သည္လိုအျပဳအမူမ်ိဳး အေဖတစ္ခါမွ်လည္း မၾကံဳဘူး မေတြ႔ဘူးခဲ႔ပါ။
ဒါျဖင္႔ တျခားမွာေကာ။ အေဖက ယခင္သူ႔အိမ္နီးခ်င္းမ်ားအေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္းစဥ္းစားၾကည္႔သည္။ အခန္းငွားစားသည္႔အိမ္ပိုင္ရွင္ မိန္းမၾကီး မစၥစ္စတိုးလ္သည္ ေနထိုင္မေကာင္းသူမ်ားကို ျပဳစုေလ႔ရွိတာ အမွတ္ရသည္။ အိမ္နီးခ်င္းတစ္ဦးျဖစ္သူ မစၥစ္ရြိဳင္းဆိုလွ်င္လည္း အိမ္တစ္အိမ္မွာ အဓိကေငြရွာေပးေနသည္႔ ပုဂၢိဳလ္ အလုပ္ျပဳတ္၍ ဒုကၡေရာက္ေနၾကျပီဆိုလွ်င္ စားစရာ ေသာက္စရာမ်ား ယူသြားေပးတတ္သည္။
အခက္အခဲေတြ နစ္နာဆံုးရံႈးမႈေတြ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ၾကံဳဖူးခဲ႔ျခင္းေၾကာင္႔ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဒါတြင္မက စစ္မွန္ေသာ ေစတနာ သဒၵါတရားဟူသည္ မိမိမွာ ရွိတာပိုတာကို ေပးျခင္းမဟုတ္။ သူတစ္ပါးလိုအပ္ေနေသာအရာကို ေပးျခင္းသာျဖစ္ေၾကာင္း သူတို႔သေဘာေပါက္ျခင္းေၾကာင္႔လည္း ျဖစ္လိမ္႔မည္၊ စသျဖင္႔ အေဖေတြးမိသည္။ သူ လံုးလံုးလ်ားလ်ား ေမ႔ေလ်ာ႔ေနခဲ႔ေသာ အရာတစ္ခုကို ျပန္၍ ခံစားသိရွိလာျခင္းပင္တည္း။
ေဘးတြင္ တရိပ္ရိပ္ ေျပးလႊားက်န္ရစ္သည္႔ ကင္းဆတ္နယ္၏ ဂ်ံဳစိိုက္ခင္းျပင္မ်ားကို ေငးၾကည္႔ရင္း အားလ္ သူ႔ကိုေပးခဲ႔သည္မွာ ဖိနပ္တစ္ရံသာမဟုတ္။ တစ္ပါးေသာသူတို႔အေပၚ ရွိခဲ႔ဖူးသည္႔ မိမိ၏ ယံုၾကည္မႈကိုပါ တစ္ဖန္ ျပန္ေပးခဲ႔ျခင္းေပတကားဟု အေဖက တစိမ္႔စိမ္႔ေတြးကာ သေဘာေပါက္ေနခဲ႔မိသည္။
အဲသည္ေန႔ ေန႔လည္မွာ နယူးေယာက္သို႔ သြားမည္႔ကုန္တြဲတစ္တြဲေပၚ အေဖခုန္တတ္လိုက္ပါခဲ႔သည္။ သူ အိမ္ျပန္ေရာက္သည္႔အခါ ခါတိုင္း မိမိခံစားမႈမ်ားကို ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္း ေဖာ္ျပေလ႔မရွိသည္႔ ကြၽန္မဘိုးဘိုးက သားျဖစ္သူအား ၀မ္းသာလႈိက္လွဲစြာ ေပြ႔ဖက္ဆီးၾကိဳသည္။ အဲသည္ည လမ္းေပၚက အေဖ႔အေတြ႔အၾကံဳမ်ားအေၾကာင္း ျပန္ေျပာစဥ္ အဘိုး၏ မ်က္ႏွာမွာ စိတ္သက္သာမႈ အရိပ္အေရာင္သဲ႔သဲ႔ ယွက္သန္းေနတာ အေဖ သတိျပဳမိခဲ႔သည္။ သူ႔သားတစ္ေယာက္ ဘယ္ေတာ႔မွ ျပန္ေရာက္မလာမွာကို စိုးေၾကာက္ရင္း အဘိုး ေစာင္႔ေမွ်ာ္ေနခဲ႔တာပါတကားဟုလည္း အေဖ ခံစားသိရွိခဲ႔ရသည္။
ေလေၾကာင္းစာအိတ္ကေလးကိုဖြင္႔ကာ အထဲမွစာကို ကြၽန္မ ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ စာက ခပ္တိုတိုပင္။ အေဖက ခံစားမႈေတြမေရး၊ အျဖစ္အပ်က္ေတြသာ ေရးထားသည္။ ျမက္ခင္းကို ေရဖ်န္းရန္အတြက္ ေရပန္းမ်ား သူတပ္ဆင္ေနတာ၊ အေမခန္းဆီးေတြ အသစ္လဲထားတာ၊ အိမ္က ေခြးကို တိရစာၦန္ေဆးကုဆရာ၀န္ထံ သြားျပရတာ၊ စသည္မ်ား ျဖစ္သည္။
အဲသည္ေနာက္အဆံုးနားေရာက္ကာမွ နည္းနည္းေလးေရးထားသည္။ 'သမီးဆႏၵရွိတယ္ဆိုရင္ေတာ႔ ဂ်ပန္မွာ ေနခ်င္သေလာက္ ေနပါ။ သမီးစိတ္ခ်မ္းသာတာကိုပဲ အေဖလိုခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ေပ်ာ္ေနမယ္ဆိုရင္လဲ အေဖတုိ႔နားလည္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ခရီးဘယ္ေလာက္ေ၀းသည္ျဖစ္ေစ၊ လမ္းပန္းဘယ္ေလာက္ၾကမ္းသည္ျဖစ္ေစ အိမ္ဆိုတာျပန္ခ်င္ရင္ အခ်ိန္မေရြးျပန္လာလို႔ရတဲ႔ေနရာဆိုတာ သမီးမေမ႔ဖို႔ တစ္ခုပဲ အေဖမွာခ်င္တယ္' ဟူ၍။
အေဖ႔စကားလံုးေတြက ကြၽန္မအတြက္ အလြန္အဖိုးတန္ေသာ လက္ေဆာင္မြန္တစ္ခု ျဖစ္ခဲ႔သည္။ အားလ္ေပးခဲ႔သည္႔ ဖိနပ္က အေဖ႔အတြက္ အၾကီးအက်ယ္တန္ဖိုးရွိဲ႔သလိုပင္။ သည္လက္ေဆာင္ ႏွစ္ရပ္လံုးပင္ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံျခင္း၊ ရက္ေရာသေဘာျပည္႔၀ျခင္းဟူေသာ အဓိပၸာယ္ကို တူညီစြာ ေဖာ္ျပခဲ႔ၾကသည္။
ဂ်ပန္ျပည္မွာ ကြၽန္မအစီအစဥ္ေတြက ေမွ်ာ္မွန္းထားသည္႔အတိုင္း ျဖစ္မလာခဲ႔ပါ။ ရမည္ထင္ထားသည္႔အလုပ္ကို ကြၽန္မ မရခဲ႔၊ ဂ်ပန္ႏွင္႔ စပ္လ်ဥ္းသည္႔ ကြၽန္မစြဲလမ္းတြယ္ျငိမႈမ်ားလည္း ေလ်ာ႔ပါးေမွးမွိန္သြားခဲ႔သည္။
သို႔ႏွင္႔ အိမ္သို႔ပင္ ကြၽန္မျပန္ခဲ႔သည္။ မိဘတို႔၏ ဆႏၵကို ပယ္လွန္ေလ႔မရွိသည္႔ ကေလးသူငယ္တစ္ေယာက္၏ နာခံစိတ္မ်ိဳးသက္သက္ျဖင္႔မဟုတ္။ အရြယ္ေရာက္ေသာ သူတစ္ေယာက္မွာရွိသည္႔ ကိုယ္ပိုင္ႏွလံုးသား၏ ဆဲြေဆာင္မႈ၊ ကြၽန္မဘယ္ေတာ႔အခါမွ် ေတြ႔ၾကံဳဆံုစည္းႏိုင္စရာမရွိသည္႔ အေျခမဲ႔အေနမဲ႔တစ္ေယာက္ေပးခဲ႔ဘူးေသာ လက္ေဆာင္မြန္ကို အေမြအႏွစ္တစ္ခုသဖြယ္ ဆင္႔ပြားခံစားခဲ႔မႈတို႔ျဖင္႔ ကိုယ္႔အိမ္ကိုယ္႔ယာဆီ ကြၽန္မ အေရာက္ျပန္ခဲ႔ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
[မူရင္း။ ။ Suzanne Chazin ၏ Long Journey Home]
စာခ်ပ္။ ။ ေဖျမင့္ ၏ ဦးေႏွာက္ ႏွင္႔ ႏွလံုးသား (ခံစားမႈ အေတြးစာစု) မွ
