ခရီးသြားေနသည္။

ခရီးသြားလိုက္ဦးမယ္။ ၈ရက္ေလာက္ၾကာမယ္။ ျပန္လာမွ ျပန္ေရးေတာ့မယ္။ လာလည္သူမ်ားကိုေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေျပာင္းလဲမွု(evolution)

ကြ်န္ေတာ္စဥ္းစားၾကည့္ေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္အေရွ့ မွာ ေရးခဲ့တာေတြ အကုန္လံုးလိုလို က လူေတြရဲ ့အျပဳအမူေပၚ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ ့မေက်နပ္ခ်က္ေတြခ်ည္းပဲေနသလိုျဖစ္ေနတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ေျပာရင္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ မေကာင္းျမင္၀ါဒီ စိုးမိုး ေနသလိုျဖစ္ေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ၊ ခံစားခ်က္ေတြမပါပဲ လူေတြ လုပ္ေလ့လုပ္ထရွိတယ္ဆိုျပီး ေရးခဲ့တာမ်ားတယ္။ စစေရးတုန္းကေတာ့ ေက်နပ္သြားသလိုခံစားရတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လဲ ဆက္ေရးျဖစ္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ တေျဖးေျဖးနဲ ့ အဲ့လို ေရးတာေတြက အဓိပၸာယ္မရွိဖူးလို ့ထင္ေနတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့လည္းအက်ဳိးမရွိသလိုပဲ။ သူမ်ားေတြ လုပ္ေနတာကို ကိုယ္က မေက်နပ္ဖူးဆိုျပီး ထိုင္ေရးေနေတာ့ ဘာမွ အက်ဳိးမထူးပါဖူး။ ကြ်န္ေတာ္ အေကာင္းျမင္တတ္ေအာင္ ၾကိဳးစားၾကည့္တယ္(ၾကိဳးလည္းၾကိဳးစားေနတုန္းပဲ)။ ဒါေပမယ့္ အဆိုးေတြကို ပဲ ျမင္တတ္လာသလိုပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္အေကာင္းျမင္တတ္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနတဲ ့နည္းက မမွန္လိုပဲလား။ ဒါမွမဟုတ္ အေကာင္းျမင္၀ါဒီကို မရရွိခင္ အဆိုးျမင္၀ါဒီကို အရင္ရရွိတာလား ဆုိတာေတာ့ မေျပာတတ္ဖူး။ တနည္းအားျဖင့္ေျပာရင္ ကြ်န္ေတာ္က ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္အေတြးအေခၚေတြ နဲ့ျပည့္ေနျပီးေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ ေနသလိုပဲ။ တကယ္လည္း စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ေနတာပါ။ တေန ့တေန ့ စိတ္ကူးတာကမ်ားေနျပီးေတာ့ အပ်င္းထူေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘာအလုပ္ကိုမွ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္မလုပ္ျဖစ္ဖူး။ ဘာကိုမွ မေက်နပ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္လိုျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္းကြ်န္ေတာ္ေရးရင္ ကြ်န္ေတာ္လုပ္မယ္လိုစဥ္းစားထားတာေတြ(မ်ားေသာအားျဖင့္ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀အတြက္) ဟာေတြပဲေရးေတာ့ရင္ေကာင္းမလားလို ့စဥ္းစားေနတယ္။ စိတ္ထဲမွာလဲ ဇေ၀ဇ၀ါေတြျဖစ္ေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ က ဘာအလုပ္ပဲလုပ္လုပ္ အျမဲတမ္းဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္တတ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္အရင္က စဥ္းစားၾကည့္တာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုခု ကို ဘက္ေပါင္းစံုက ျမင္တတ္ရင္(ဥပမာ - "ပ" ကို "၁"၊"ပ"၊"င"၊"ဂ" လို ့ျမင္ေအာင္ၾကည့္တာမ်ဳိးလိုေပါ့။ ဒါေပမယ္ တကယ္ဘက္ေပါင္းစံုၾကည့္ရင္ "ပ" က ၄မ်ဳိးမကပါဖူး။ ဒိုင္းမန္းရွင္းေတြပါေတြပါထည့္ျပီးစဥ္းစားရင္ေျပာတာပါ။ ထားလိုက္ပါ။ အဲ့ဒါက အေရးမၾကီးပါဖူး။) ကြ်န္ေတာ့္ အတြက္ အက်ဳိးေတာ္ေတာ္ရွိမယ္လို ့ထင္ခဲ့တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္းျမင္တတ္ေအာင္ၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ ေခါင္းေအးေအးနဲ့ စဥ္းစားမယ္ဆိုရင္ အတိုင္းအတာတစ္ခုထိေတာ့ျမင္တတ္ေနျပီထင္တာပဲ။ တကယ္တမ္းလက္ေတြ ့မွာၾကေတာ့ အက်ဳိးရလဒ္အေနနဲ ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြက မျပတ္သား၀ူးျဖစ္ေနတတ္တယ္။ စကားေျပာရင္ေတာင္ျပတ္ျပတ္သားသားမရွိ၀ူးျဖစ္ေနတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ္ထင္တာေတြကို ေျပာရင္ သူမ်ားေတြ အေနနဲ ့ဘုကလန္ ့က်သလိုျဖစ္ေနတယ္။ အခုေတာင္ အဲ့လို ဘက္ေပါင္းစံုကျမင္တတ္ေအာင္ ဆက္ၾကိဳးစားရင္ေကာင္းမလား။ မေကာင္းဖူးလားဆိုတာ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္စဥ္းစားေနတာေတြေရာ စဥ္းစားထားတာေတြေရာက ေတာ့အမ်ားၾကီးရွိတယ္။ စိတ္ကူးေနရတာကို က ကြ်န္ေတာ့္၀ါသနာလိုျဖစ္ေနတယ္။ အဲ့လိုမ်ဳိးစဥ္းစားတာက ေကာင္းလားမေကာင္းလားမသိ၀ူးျဖစ္ေနတယ္။ Thomas A. Edison ကေတာ့ေျပာတယ္။ သူေအာင္ျမင္မွုရတာဟာ စဥ္းစားမွု ၂၀%၊ လက္ေတြ ့လုပ္ေဆာင္မွု ၈၀% လို ့ေျပာတယ္။ Albert Einstein က ေတာ့ေျပာတယ္။ သူ ကေတာ့ စဥ္းစားမွု ၈၀%၊ လက္ေတြ ့လုပ္ေဆာင္မွု ၂၀% တဲ့။ (% မ်ားသည္ ဖတ္္လို ့ေကာင္းေအာင္ အၾကမ္းဖ်င္းေရးျခင္းျဖစ္သည။္) သူတို ့၂ေယာက္စလံုးက သူတို ့ဘ၀မွာ ေအာင္ျမင္ခဲ့သူေတြခ်ည္းပဲ။ စဥ္းစားတာ ေကာင္းလားမေကာင္းဖူးလား ဆိုတာကို စဥ္းစားေနတာကိုက တစ္ခါတစ္ေလ ခြက်က်ႏိုင္တယ္။ ဒါဆို စဥ္းစားေနတာကမွ ၾကာဦးမယ္။ လုပ္လိုက္တာကမွျမန္ဥိီးမယ္လို ေျပာ ေနဦးမယ္။ ဒါေပမယ္ ဘက္ေပါင္းစံုက ျမင္ေအာင္ၾကိဳးစားေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္အတြက္တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့ ခက္ခဲေနတယ္။ (အပ်င္းၾကီးေနတာလဲျဖစ္မွာေပါ့ေနာ္။) တစ္ခါတစ္ေလ စဥ္းစားရင္း စဥ္းစားရင္းနဲ ့ အရာအားလံုးဟာ ဘာမွမဟုတ္သလိုျဖစ္လာတယ္။ ဘာမွအေရးမၾကီးေတာ့သလိုျဖစ္လာတယ္။ (တရားေပါက္သြားတာေတာ့မျဖစ္ႏိုင္ဖူး။ အပ်င္းပိုထူလာတာျဖစ္မယ္။) ဒါနဲ ့ "နဂါးႏိုင္ဓါး" အခန္းဆက္ကိုသိတယ္မလား။ အဲ့မွာ က်န္း၀ူက်ိကို သူ ့အဖိုးဆရာ က်န္းဆန္းဖုန္း က ရန္သူေတြနဲ ့ခ်ခါနီးမွာ ထိုက္က်ိသိုင္းသင္ေပးတယ္။ ျပီးေတာ့ေမးတယ္...ခုနျပလိုက္တဲ့ အထဲမွာ သိုင္းကြက္ဘယ္ေလာက္မွတ္မိလဲလို ့ေမးတယ္။ က်န္း၀ူက်ိက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွတ္မိတယ္လိုေျဖတယ္။ ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္ျပတယ္။ ျပီးေတာ့ေမးတယ္။ တ၀က္ေလာက္ပဲ မွတ္မိတယ္လိုေျပာတယ္။ ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္ျပတယ္။ ျပီးေတာ့ေမးတယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေမ့သြားျပီလို ့ေျပာတယ္။ ဒါကိုၾကည့္ရင္ အစတုံးက ကိုယ့္ဟာကိုယ္တတ္လွျပီလို ့ထင္တယ္။ ေနာက္ေတာ့တျဖည္းျဖည္းနဲ ့မတတ္မသိေသးပါလားဆိုျပီးေတာ့ျဖစ္လာတယ္။ အရင္တုန္းက သူမ်ားထက္ ဘယ္ေလာက္ထူးျခားေအာင္လုပ္လုပ္ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ အမ်ားနည္းတူျပန္ျဖစ္ရတာပါပဲ။ တနည္းအားျဖင့္ အစကိုျပန္ေရာက္သြားသလို ပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို ့လို လူငယ္ေတြမွာ လည္း သူမ်ားနဲ ့မတူေအာင္ ထူးထူးျခားျခားလုပ္ခ်င္ၾကတာပါပဲ။ အစစအရာရာေပါ့ေနာ္...အ၀တ္အစား၊ဒီဇိုင္း၊အေနအထား စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ လဲ ဒီဘူတာပဲျပန္ဆိုက္ရတာပါပဲ။ ဘယ္ေလာက္ပဲထူးျခားထူးျခား ေသေတာ့အတူတူပဲဆိုတာလိုမ်ဳိးေပါ့။ တနည္းအားျဖင့္ေျပာရင္ေျပာင္းလဲေနတာေပါ့ေနာ္။ မ်ဥ္းေျဖာင့္အတိုင္းေျပာင္းလဲေနတာေတာ့မဟုတ္ဖူး။ စက္၀ုိင္းလိုမ်ဳိးေျပာင္းလဲေနတာ။ ဒီထဲမွာပဲပတ္ ေနသလိုေပါ့။ လူတုိင္းေျပာင္းလဲရတာပါပဲ။ အသက္၊စိတ္ေနစိတ္ထား၊အေတြးအေခၚ စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ။ ကြ်န္ေတာ့္ အေနနဲ ့က အဲ့ေျပာင္းလဲမွုကို ကိုယ္က ထိန္းခ်ဳပ္မလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေျပာင္းလဲမွုကပဲ ကိုယ့္ကို ထိန္းခ်ဳပ္တာကို ခံမလားဆိုတာပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေျပာင္းလဲမွုကိုထိန္းခ်ဳပ္ခ်င္တယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ေျပာင္းလဲမွု မစခင္ (တနည္းအားျဖင့္ ေျပာင္းလဲမွုက ထိန္းခ်ဳပ္ျပီး ကိုယ္မသိပဲေျပာင္းလဲမွု မစခင္) ကိုယ္က တစ္ခုခုကိုေတာ့ အျမဲတမ္းလိုလိုေျပာင္းလဲရပါတယ္။ လက္ေတြ ့မွာက်ေတာ့ကြ်န္ေတာ္က ေျပာင္းလဲမွုကိုမၾကိဳက္ဖူးလိုျဖစ္ေနပါတယ္။ မေျပာတတ္ေသးပါဖူးဗ်ာ။ အခုေတာ့ ဒီေလာက္ပဲေရးလို ့ရေတာ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ထပ္ေရးတာေပါ့ဗ်ာ။

Behind the scene

ဘာမွေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ေတြးမိတာေလးကိုေရးၾကည့္တာပါ။ ကြ်န္ေတာ္အခုေျပာမယ့္ဟာေတြက မိဘေမတၱာ၊ သားသမီးအခ်စ္ေတြနဲ ့လံုး၀မဆုိင္ပါဖူး။ လူေတြမွာျဖစ္တတ္တယ္ထင္တာေတြကိုေျပာၾကည့္တာပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ ့သိမ္ႏုပ္တဲ့ အေတြးတစ္စေၾကာင့္ ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ မိဘေမတၱာကို မထိခိုက္ေစခ်င္ပါဖူး။ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ်ကိုလညး္ မထိခိုက္ေစခ်င္ပါဖူး။ ထိခိုက္ေအာင္လည္း ကြ်န္ေတာ္ဘယ္ေတာ့မွမလုပ္ပါဖူး။....စကားပံုတစ္ခုရွိတယ္(စကားပံုလို ့ထင္တာပဲ) ၾကားဖူးမွာပါ။ "သားသမီးမေကာင္းမိဘေခါင္း" ဆိုတာေလ။ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ သားသမီးမေကာင္းတာ နဲ ့သူ ့မိဘကို အျပစ္တင္စရာအေၾကာင္းမရွိပါ၀ူး။ မိဘေတြအကုန္လံုးကေတာ့ ကိုယ့္သားသမီးကို ေကာင္းေစခ်င္တာပဲ။ ေကာင္းေအာင္လဲ ၾကိဳးစားတာပဲ။ ေျပာဆိုဆံုးမမွာပဲ။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ေကာင္းတယ္မေကာင္းဖူးဆိုတာ ယင္း တစ္ဦးတစ္ေယာက္ နဲ ့သာဆိုင္ပါတယ္။ တျခားသူနဲ ့မဆိုင္ပါဖူး။..... တခ်ဳိ ့လူၾကီးေတြက အဲ့စကားပံုကိုေျပာျပီးဆံုးမတတ္ၾကတယ္။ သူတို ့စိတ္ထဲမွာ ဘာေတြးလဲဆိုေတာ့ သူတို ့ဆံုးမေနတဲ့ လူေၾကာင့္သူတို ့ကို လူအေျပာမခံခ်င္ၾကဖူး။ ကဲ့ရဲ ့မခံခ်င္ၾကဖူး။ ျပီးေတာ့ သူတို ့ဆံုးမတဲ့လူကိုလည္းေကာင္းေစခ်င္တယ္။ လူအေျပာမခံခ်င္တဲ့ဘက္ကိုေတာ့ ရာခိုင္ႏွုန္းနည္းနည္းပိုမ်ားပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို ့လဲဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့လူတိုင္းမွာ အတၱဆိုတာရွိလို ့ပါပဲ။ တကယ္လို ့ ကိုယ္နဲ ့မသက္ဆိုင္တဲ့လူတစ္ေယာက္ကိုယ့္ေရွ့မွာ ဆိုးျပေနရင္ ဘယ္လို မွမခံစားရပါဖူး။(မ်ားေသာအားျဖင့္) ဘာျဖစ္လို ့လဲဆိုေတာ့ ကိုယ္နဲ ့သိမွမသိတာ အဲ့ေတာ့အရွက္ရစရာေၾကာင္းလဲမရွိဖူးေပါ့။ အဲ့ေတာ့ ဘာမွမခံစားရေတာ့ဖူးေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္ လူတစ္ေယာက္က လူ တစ္ေယာက္ကိုဆံုးမတယ္ဆိုတာ...အျပင္ပိုင္းမွာေတာ့ သူ ့ကိုေကာင္းေစခ်င္တာပါ။ ေနာက္ကြယ္မွာကေတာ့ သူ ့့ဂုဏ္သိကၡာ(ဆံုးမတဲ့လူရဲ ့ဂုဏ္သိကၡာ)ကို မထိခိုက္ေစခ်င္တာပါ။ ေနာက္ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိတဲ့ တစ္ခုကေတာ့ သားသမီးေတြက ကိုယ့္မိဘေတြကိုေျပာတတ္ၾကပါတယ္။... အေဖကလည္းရွက္စရာၾကီး၊ အေမကလည္းေခတ္မမွီဖူး၊ေနာက္ အေဖနဲ ့အေမက ငါတို ့ကိုလည္းနည္းမလည္ဖူး.. တို ့ဘာတို ့ေပါ့။ အဲ့ျပႆနာေတြဘာျဖစ္လို ့ျဖစ္ရသလဲဆိုရင္ အတၱေၾကာင့္ပါပဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသာၾကည့္ျပီးသူမ်ားဖက္ကေနမစဥ္းစားၾကလို ့ပါ။ ဥပမာ..ကိုယ့္အေရွ႕မွာ အျခားမိဘတစ္ေယာက္က ကိုယ္မၾကိဳက္တဲ့(ကိုယ့္မိဘသာဆို အရွက္ရတယ္လို ့ထင္တဲ့) အျပဳအမူကို လာလုပ္ရင္ဘယ္လို မွမခံစားရပါဖူး။ အရွက္ရစရာလို ့လဲ မခံစားရပါဖူး။ ဘာျဖစ္လို ့လဲဆိုေတာ့ ကိုယ္နဲ ့မပတ္သက္လို ့ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္အေရွ႕မွာလူတစ္ေယာက္က အရွက္ရစရာတစ္ခုခုကိုလာလုပ္ေနဦးေတာ့ အကယ္၍ အဲ့လူနဲ ့ကိုယ္နဲ ့ကဘာမွပတ္သက္မွုမရွိဖူးဆိုရင္ကိုယ့္အေနနဲ ့ဘာမွမခံစားရပါဖူး။ ကိုယ္က အရွက္ရေစတယ္လို ့ခံစားရတယ္္ဆိုကတည္းက အဲ့လူနဲ ့ကိုယ္က ပတ္သက္ေနလို ့ပါ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ လူတစ္ေယာက္က ကိုယ့္ကို အရွက္ရေစတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္အတၱေၾကာင့္သာ ကိုယ္က အဲ့လူအေပၚထားရွိလိုက္တဲ့အျမင္တစ္ခုသာျဖစ္ပါတယ္။ သူမ်ားေၾကာင့္ကိုယ့္ေကာင္းက်ဳိးကို လာမထိခိုက္ေစခ်င္ပါဖူး။ ဒါကလူ ့သဘာ၀၊လူ ့အတၱပါပဲ။ လူေတြအျပင္ပိုင္းမွာ ဒီလူကေတာ့ကိုယ့္ကို ဘယ္လိုအရွက္ရေစတယ္၊ ဒီလူ ့လုပ္ရပ္ကေတာ့ကိုယ့္ကို ဘယ္လိုအရွက္ရတယ္၊ ဒီလူက ဒါကိုမလုပ္သင့္ဖူး။ လုပ္လိုက္ရင္ အရွက္ရေစတယ္ လို ့ေျပာေနၾကတာဟာ အတြင္းပုိင္းမွာေတာ့ ကိုယ့္ဂုဏ္သိကၡာကို မထိခိုက္ေစခ်င္ၾကတာပါ။ ကိုယ့္ေကာင္းက်ဳိးကိုသာ ေမွ်ာ္ကိုးတဲ့ ကိုယ့္အတၱေၾကာင့္သာျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခု လူ တစ္ေယာက္ကိုေ၀ဖန္တာ(ေ၀ဖန္တယ္ဆိုတာ သံုးသပ္တာမဟုတ္ပါဖူး။ သံုးသပ္တာနဲ ့ေ၀ဖန္တာဟာဆီနဲ ့ေရလို ့ကြာပါတယ္။ သံုးသပ္တယ္ဆိုတာ အေကာင္းေရာ အဆိုးေရာကိုျမင္ေအာင္ၾကည့္တာပါ။ ေ၀ဖန္တာကေတာ့မ်ားေသာအားျဖင့္ တစ္ဖက္တည္းကိုပဲၾကည့္တတ္ပါတယ္။)၊အျပစ္တင္တာ၊ အဲ့လူရဲ ့လုပ္ရပ္ေတြကို ေ၀ဖန္တာ၊အျပစ္တင္တာ ေတြအကုန္လံုးကလည္း အတၱေၾကာင့္သာျဖစ္ပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ကိုယ့္ေကာင္းက်ဳိးကိုထိခုိက္မွာစိုးလို ့သာ ေ၀ဖန္တာ၊ အျပစ္တင္တာပါ။ ၁၅၀၀ အခ်စ္ကို မီးလုိပူတယ္ေျပာျပီး ၅၂၈ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ကို ေရလိုေအးျမတယ္လို ့ေျပာတာလဲ အတၱေၾကာင့္ပါပဲ။ ဘာျဖစ္လို ့လဲဆိုေတာ့ ၁၅၀၀ အခ်စ္မွာ အတၱေတြနဲ ့ျပည့္ႏွက္လို ့ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မီးလို ပူျပင္းတာပါ။ ၅၂၈ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမွာက်ေတာ့ အတၱမရွိပါဖူး။ဒါေၾကာင့္ေရလို ေအးျမတာပါ။ကိုယ္က လူတစ္ေယာက္ကို ဒီလူကေတာ့အတၱၾကီးလိုက္တာလို ့ေျပာ တာဟာ ကို္ယ္ကိုတိုင္ကလည္းအတၱ ၾကီးေနလို ့ သူ ့ကိုလည္းအတၱၾကီးတယ္လို ့အျပစ္တင္တာပါ။ တနည္းအားျဖင့္ေျပာရင္ေသေဖာ္ေသဖက္ညွိတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အတၱကို ပုထုဇဥ္ တစ္ေယာက္အေနနဲ ့ျဖတ္ဖို ့ဆိုတာမလြယ္လွပါဖူး။ ဒါေပမယ့္ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိေတာ့ ေလွ်ာ့ခ် လို ့ရမယ္လို ့ေတာ့ကြ်န္ေတာ္ထင္တယ္။

စကားခ်ပ္။ ။ ကြန္ျပဴတာသမားမ်ားသည္ analysts(သံုးသပ္သူမ်ား) ျဖစ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ပရိုဂရမ္ေရးလွ်င္ analyze အရင္လုပ္ရေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ဟီးဟီး :P