ေခါင္းစဥ္မရွိပါ

ေၾသာ္ ကြ်န္ေတာ္ ဘေလာ့ခ္ မေရးျဖစ္တာ ၉လေက်ာ္ ၁၀လေတာင္ ရွိျပီ။ ပထမ က မအားတာနဲ ့။ ေနာက္ေတာ့ လည္း ပ်င္းတာနဲ ့မေရးျဖစ္တာ။ ခုလည္း ဘာမွ မဟုတ္ပါဖူး။ မေရးတာၾကာလို ့ ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ ့၁ခု ေလာက္ေရးရင္ ေကာင္းမယ္ဆို ျပီး ေရးမလို ့။ ေနာက္ပိုင္း ဆက္ ေရးမေရးျဖစ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္းမေသခ်ာဖူး။ မေရးျဖစ္ဖို ့ေတာ့မ်ားပါတယ္။ မေျပာတတ္ေသးပါဖူး။ :)
ဟီးဟီး.. ေရးမယ္လို ့စဥ္းစားျပီးမွ ဘာေရးရမလဲ မသိေတာ့ ဖူး။ ေနာက္စဥ္းစားလို ့ရမွပဲေရးေတာ့မယ္။ :P

၁ခု

ဘေလာခ့္မေရးျဖစ္တာေတာင္ေတာ္ေတာ္ၾကာျပီ။ အရွုပ္ေတြလုပ္ေနလို ့။ ဟဲဟဲ။ အရင္ကကြ်န္ေတာ္က ဘေလာခ့္ေရးရင္ မရွည္ရွည္ေအာင္ဆြဲဆန္ ့ျပီးေရးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အပ်င္းကလည္းၾကီး၊ ခ်ကလည္းမေရး၊ စိတ္ထဲေပၚလာတာေရးေတာ့ တခါတေလ အေရွ့နဲ ့အေနာက္နဲ ့မညီတာေတြျဖစ္ကုန္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ခု တိုတိုပဲေရးေတာ့မယ္။ ခုပံုျပင္က ဇာတ္သြားကမေကာင္းပါဖူး။ ကြ်န္ေတာ္က ၀တၳဳေရးဆရာမွ မဟုတ္တာ။ ဖတ္လို ့မေကာင္းရင္ေတာ့ ခြင့္လႊတ္ပါခင္ဗ်ာ။ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ ပံုျပင္၁ခုလို ့ပဲသေဘာထားပါေတာ့.....

ဟိုးဟိုးေရွးေရွးတုန္းက တိုင္းျပည္တစ္ျပည္မွာ ဘုရင္တစ္ပါးအုပ္ခ်ဳပ္တယ္ဗ်ာ။ အဲဘုရင္ကဆိုးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျပည္သူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကဆင္းရဲတယ္။ မိသားစုတစ္ခုကလည္းဆင္းရဲတယ္။ သူတို ့မွာသားတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူတို ့ကဆင္းရဲေတာ့ သူတို ့သားကို ပညာမသင္ႏိုင္ဖူးေပါ့ဗ်ာ။ ဒါနဲ ့စား၀တ္ေနေရးျပည္လည္ေအာင္ဆို ျပီးေတာ့ သူတို ့သားကို ဘုရင္ အမွုထမ္းလုပ္ခိုင္းတယ္။ စစ္သားေလးေပါ့ဗ်ာ။ တစ္ေန ့ေတာ့ သူ ့မိဘေတြက ဘုရင္ က အရမ္းဆိုးေတာ့သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဖူး။ ဒါနဲ ့ဘုရင္တိုင္းခန္းလွည့္လည္ တုန္းမွာသတ္ဖို ့ၾကံစည္တာေပါ့ဗ်ာ။ ဘုရင္က သူ ့အမွုထမ္းေတြကိုလွမ္းေမးတာေပါ့။ အဲ့လူေတြက ဘယ္သူလည္းေပါ့။ သူ ့အမွုထမ္းေတြက ေျပာတာေပါ့...အဲ့စစ္သားေလးရဲ ့မိဘေတြပါေပါ့။ ဒါနဲ ့ဘုရင္က အဲ့စစ္သားေလးကို ေခၚခုိင္းျပီးေတာ့ သူ ့မိဘေတြကို ရွင္းခိုင္းတာေပါ့ဗ်ာ။ ရွင္းခိုင္းတယ္ဆို တာဖမ္းျပီး အခ်ဳပ္ထဲထည့္ခုိင္းတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ မိဘေတြက ခုခံရင္ ခ်ရင္လည္းခ်ရမွာေပါ့။ ဘုရင္ဆိုတဲ့ အမ်ဳိးက ဆိုးတယ္ဗ်။ သူတို ့က သူတို ့အေပၚ သစၥာရွိေနမွန္းသိရင္ေတာင္မွ အခက္အခဲမျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ဖန္တီးျပီး သစၥာရွိမရွိ စမ္းသပ္ေသးတာ။အားေနယားေနရင္ ေသဒဏ္ကလည္းေပးခ်င္ေသးတာ။ ခုလည္းစမ္းသပ္တာေပါ့။ အခုအေျခအေနအရ အဲ့ ေကာင္ေလးမွာ ေရြးစရာ ၂လမ္းရွိတယ္။
၁) မိဘေတြမို ့မလုပ္ႏိုင္ပါဖူးေပါ့။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ရွင္းတယ္။ အဲ့ ေကာင္ေလးကို သစၥာမရွိဖူးဆိုျပီးေတာ့ ေသဒဏ္ေပးမယ္။ ေကာင္ေလးမိဘေတြကိုလည္း တျခားလူေတြကို ခိုင္းျပီးေတာ့ ဖမ္းခိုင္းမယ္။ ျပီးရင္ ေသဒဏ္ေပးမယ္။ ဒါဆို ေကာင္ေလးေရာ၊ မိဘေတြေရာ အသက္ဆံုးရွုံးမွာ။

၂) မိဘေတြမွန္းသိရက္နဲ ့ ဖမ္းမယ္။ ဒါဆိုရင္ ေကာင္ေလးက အသက္ခ်မ္းသာမယ္။ ဖမ္းရံုပဲဖမ္းရမွာဆိုေတာ့ မိဘေတြက ရွင္ရင္လည္းရွင္ႏိုင္တယ္။ သိပ္ေတာ့မေသခ်ာဖူး။ ၅၀-၅၀ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ဆုေတြဘာေတြ မျဖစ္စေလာက္လည္း ေပးသနားခံရင္ခံရမွာေပါ့ဗ်ာ။ အမ်ားကေတာ့ေျပာမွာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီေကာင္ေလးက ကိုယ့္ မိဘကိုေတာင္ျပန္လုပ္ရက္တယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သိေတာ့မူတဲ့အတိုင္း အမ်ားဆို တာ ေျပာဖို ့က နံပါတ္၁ေလ။ ေကာင္ေလးအေျခအေနကို ေတာ့ ဘယ္နားလည္ပါ့မလဲ။

ကဲ ခင္ဗ်ားတို ့ေရာ ေကာင္ေလးေနရာမွာဆိုရင္ ၁ ကိုေရြးမလား။ ၂ကိုေရြးမလား။ comment မွာ၀င္ေရးသြားေပးပါ။ reason ကိုေတာ့ ေရးရင္လည္းေရး မေရး္လည္းကိစၥမရွိပါဖူးခင္ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ အတတ္ႏိုင္ဆံုးေတာ့ၾကိဳးစားျပီးေရးေပးပါခင္ဗ်ာ။ ဒါနဲ ့ဘာေရြးမလည္း စဥ္းစားတဲ့အခါ ခင္ဗ်ားတို ့ရဲ ့ ပညာတတ္အသိဥာဏ္ဦးေႏွာက္နဲ ့မစဥ္းစားပါနဲ ့ခင္ဗ်။ အလြန္ဆံုး ၇တန္း ၈တန္းေအာင္ အသက္ ၂၅-၃၀ စာ မဖတ္ လူတစ္ေယာက္ေနကေနစဥ္းစားပါခင္ဗ်။ ေနာက္တစ္ခုကလည္း ေခါင္းေအးေအးနဲ ့မစဥ္းစားနဲ ့ခင္ဗ်။ သေဘာကေတာ့ အခုပဲ ဘုရင္ဆီ က အမိန္ ့ရလို ့ ခ်က္ခ်င္းတုန္ ့ျပန္ ရေတာ့မယ့္ အေျခအေနက ေန စဥ္းစားပါ။........

ပံုျပင္ေလးကေတာ့ဒါပါပဲခင္ဗ်ာ။... :P

အၾကိဳက္ဆံုးအေဟာင္း၅

အစ္မေလးမသည္ ကြ်န္ေတာ့္ကိ္ု tag သည္။ ထို ့ေၾကာင့္ေရးသည္။ tag ေသာေၾကာင့္ေက်းဇူးတင္ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္ေရးခဲ့တဲ့ပို ့စ္အေဟာင္းေတြထဲက၅ခုျဖစ္ပါသည္။ ၾကိဳက္တယ္ရယ္ေတာ့လည္းမဟုတ္ပါဖူး။ ဓါတ္တည့္တာေလးေတြေပါ့ေနာ္။ အကုန္လံုးနဲ ့ေတာ့တည့္ပါတယ္။ အတည့္ဆံုး၅ခုဆိုပါေတာ့။ :P

၁)လူမုန္းမ်ားေအာင္လုပ္နည္း
(လူမုန္းမ်ားေစရန္လိုက္နာရမည့္ ၁၂ခ်က္ျဖစ္ပါသည္။)
၂) ခြင့္လႊတ္ျခင္း
(သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ ့ idea အေတြးအေခၚေလး၁ခုေပါ့ကြယ္။)
၃)စ၍ကားေသာအရာမ်ားကိုပံုထားျခင္း = စကားပံု
(အေၾကာင္းအရာေလး၁ခု)
၄)A Theory from Alchemy
(ကြ်န္ေတာ့္အတြက္လက္ေတြ ့အက်ဆံုး သီအိုရီ ၁ခုပါ။)
၅)ေျပာင္းလဲမွု(evolution)
(ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲတြင္ရွိေနေသာ ဥာဏ္မမီသည့္ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေရးသားခ်က္မ်ား)

အစ္မေလးမစကားကိုခဏယူသံုးလိုက္မယ္။ လာလည္သူမ်ားကိုလည္း tag ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္ နာမည္ႏွင့္တကြျပန္tag ခ်င္သူမ်ားကေတာ့

၁) အစ္မ သိုးမေလး
၂) အစ္မ ျမလႊာ
၃) အစ္ကို စစ္ကိုင္း
၄) အစ္ကို မ်က္လံုး
၅) အစ္ကို စိုးထက္
၆) ကိုၾဆာဘ
တို ့ျဖစ္ပါသည္။

ခရီးသြားေနသည္။

ခရီးသြားလိုက္ဦးမယ္။ ၈ရက္ေလာက္ၾကာမယ္။ ျပန္လာမွ ျပန္ေရးေတာ့မယ္။ လာလည္သူမ်ားကိုေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေျပာင္းလဲမွု(evolution)

ကြ်န္ေတာ္စဥ္းစားၾကည့္ေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္အေရွ့ မွာ ေရးခဲ့တာေတြ အကုန္လံုးလိုလို က လူေတြရဲ ့အျပဳအမူေပၚ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ ့မေက်နပ္ခ်က္ေတြခ်ည္းပဲေနသလိုျဖစ္ေနတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ေျပာရင္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ မေကာင္းျမင္၀ါဒီ စိုးမိုး ေနသလိုျဖစ္ေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ၊ ခံစားခ်က္ေတြမပါပဲ လူေတြ လုပ္ေလ့လုပ္ထရွိတယ္ဆိုျပီး ေရးခဲ့တာမ်ားတယ္။ စစေရးတုန္းကေတာ့ ေက်နပ္သြားသလိုခံစားရတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လဲ ဆက္ေရးျဖစ္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ တေျဖးေျဖးနဲ ့ အဲ့လို ေရးတာေတြက အဓိပၸာယ္မရွိဖူးလို ့ထင္ေနတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့လည္းအက်ဳိးမရွိသလိုပဲ။ သူမ်ားေတြ လုပ္ေနတာကို ကိုယ္က မေက်နပ္ဖူးဆိုျပီး ထိုင္ေရးေနေတာ့ ဘာမွ အက်ဳိးမထူးပါဖူး။ ကြ်န္ေတာ္ အေကာင္းျမင္တတ္ေအာင္ ၾကိဳးစားၾကည့္တယ္(ၾကိဳးလည္းၾကိဳးစားေနတုန္းပဲ)။ ဒါေပမယ့္ အဆိုးေတြကို ပဲ ျမင္တတ္လာသလိုပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္အေကာင္းျမင္တတ္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနတဲ ့နည္းက မမွန္လိုပဲလား။ ဒါမွမဟုတ္ အေကာင္းျမင္၀ါဒီကို မရရွိခင္ အဆိုးျမင္၀ါဒီကို အရင္ရရွိတာလား ဆုိတာေတာ့ မေျပာတတ္ဖူး။ တနည္းအားျဖင့္ေျပာရင္ ကြ်န္ေတာ္က ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္အေတြးအေခၚေတြ နဲ့ျပည့္ေနျပီးေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ ေနသလိုပဲ။ တကယ္လည္း စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ေနတာပါ။ တေန ့တေန ့ စိတ္ကူးတာကမ်ားေနျပီးေတာ့ အပ်င္းထူေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘာအလုပ္ကိုမွ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္မလုပ္ျဖစ္ဖူး။ ဘာကိုမွ မေက်နပ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္လိုျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္းကြ်န္ေတာ္ေရးရင္ ကြ်န္ေတာ္လုပ္မယ္လိုစဥ္းစားထားတာေတြ(မ်ားေသာအားျဖင့္ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀အတြက္) ဟာေတြပဲေရးေတာ့ရင္ေကာင္းမလားလို ့စဥ္းစားေနတယ္။ စိတ္ထဲမွာလဲ ဇေ၀ဇ၀ါေတြျဖစ္ေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ က ဘာအလုပ္ပဲလုပ္လုပ္ အျမဲတမ္းဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္တတ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္အရင္က စဥ္းစားၾကည့္တာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုခု ကို ဘက္ေပါင္းစံုက ျမင္တတ္ရင္(ဥပမာ - "ပ" ကို "၁"၊"ပ"၊"င"၊"ဂ" လို ့ျမင္ေအာင္ၾကည့္တာမ်ဳိးလိုေပါ့။ ဒါေပမယ္ တကယ္ဘက္ေပါင္းစံုၾကည့္ရင္ "ပ" က ၄မ်ဳိးမကပါဖူး။ ဒိုင္းမန္းရွင္းေတြပါေတြပါထည့္ျပီးစဥ္းစားရင္ေျပာတာပါ။ ထားလိုက္ပါ။ အဲ့ဒါက အေရးမၾကီးပါဖူး။) ကြ်န္ေတာ့္ အတြက္ အက်ဳိးေတာ္ေတာ္ရွိမယ္လို ့ထင္ခဲ့တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္းျမင္တတ္ေအာင္ၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ ေခါင္းေအးေအးနဲ့ စဥ္းစားမယ္ဆိုရင္ အတိုင္းအတာတစ္ခုထိေတာ့ျမင္တတ္ေနျပီထင္တာပဲ။ တကယ္တမ္းလက္ေတြ ့မွာၾကေတာ့ အက်ဳိးရလဒ္အေနနဲ ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြက မျပတ္သား၀ူးျဖစ္ေနတတ္တယ္။ စကားေျပာရင္ေတာင္ျပတ္ျပတ္သားသားမရွိ၀ူးျဖစ္ေနတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ္ထင္တာေတြကို ေျပာရင္ သူမ်ားေတြ အေနနဲ ့ဘုကလန္ ့က်သလိုျဖစ္ေနတယ္။ အခုေတာင္ အဲ့လို ဘက္ေပါင္းစံုကျမင္တတ္ေအာင္ ဆက္ၾကိဳးစားရင္ေကာင္းမလား။ မေကာင္းဖူးလားဆိုတာ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္စဥ္းစားေနတာေတြေရာ စဥ္းစားထားတာေတြေရာက ေတာ့အမ်ားၾကီးရွိတယ္။ စိတ္ကူးေနရတာကို က ကြ်န္ေတာ့္၀ါသနာလိုျဖစ္ေနတယ္။ အဲ့လိုမ်ဳိးစဥ္းစားတာက ေကာင္းလားမေကာင္းလားမသိ၀ူးျဖစ္ေနတယ္။ Thomas A. Edison ကေတာ့ေျပာတယ္။ သူေအာင္ျမင္မွုရတာဟာ စဥ္းစားမွု ၂၀%၊ လက္ေတြ ့လုပ္ေဆာင္မွု ၈၀% လို ့ေျပာတယ္။ Albert Einstein က ေတာ့ေျပာတယ္။ သူ ကေတာ့ စဥ္းစားမွု ၈၀%၊ လက္ေတြ ့လုပ္ေဆာင္မွု ၂၀% တဲ့။ (% မ်ားသည္ ဖတ္္လို ့ေကာင္းေအာင္ အၾကမ္းဖ်င္းေရးျခင္းျဖစ္သည။္) သူတို ့၂ေယာက္စလံုးက သူတို ့ဘ၀မွာ ေအာင္ျမင္ခဲ့သူေတြခ်ည္းပဲ။ စဥ္းစားတာ ေကာင္းလားမေကာင္းဖူးလား ဆိုတာကို စဥ္းစားေနတာကိုက တစ္ခါတစ္ေလ ခြက်က်ႏိုင္တယ္။ ဒါဆို စဥ္းစားေနတာကမွ ၾကာဦးမယ္။ လုပ္လိုက္တာကမွျမန္ဥိီးမယ္လို ေျပာ ေနဦးမယ္။ ဒါေပမယ္ ဘက္ေပါင္းစံုက ျမင္ေအာင္ၾကိဳးစားေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္အတြက္တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့ ခက္ခဲေနတယ္။ (အပ်င္းၾကီးေနတာလဲျဖစ္မွာေပါ့ေနာ္။) တစ္ခါတစ္ေလ စဥ္းစားရင္း စဥ္းစားရင္းနဲ ့ အရာအားလံုးဟာ ဘာမွမဟုတ္သလိုျဖစ္လာတယ္။ ဘာမွအေရးမၾကီးေတာ့သလိုျဖစ္လာတယ္။ (တရားေပါက္သြားတာေတာ့မျဖစ္ႏိုင္ဖူး။ အပ်င္းပိုထူလာတာျဖစ္မယ္။) ဒါနဲ ့ "နဂါးႏိုင္ဓါး" အခန္းဆက္ကိုသိတယ္မလား။ အဲ့မွာ က်န္း၀ူက်ိကို သူ ့အဖိုးဆရာ က်န္းဆန္းဖုန္း က ရန္သူေတြနဲ ့ခ်ခါနီးမွာ ထိုက္က်ိသိုင္းသင္ေပးတယ္။ ျပီးေတာ့ေမးတယ္...ခုနျပလိုက္တဲ့ အထဲမွာ သိုင္းကြက္ဘယ္ေလာက္မွတ္မိလဲလို ့ေမးတယ္။ က်န္း၀ူက်ိက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွတ္မိတယ္လိုေျဖတယ္။ ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္ျပတယ္။ ျပီးေတာ့ေမးတယ္။ တ၀က္ေလာက္ပဲ မွတ္မိတယ္လိုေျပာတယ္။ ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္ျပတယ္။ ျပီးေတာ့ေမးတယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေမ့သြားျပီလို ့ေျပာတယ္။ ဒါကိုၾကည့္ရင္ အစတုံးက ကိုယ့္ဟာကိုယ္တတ္လွျပီလို ့ထင္တယ္။ ေနာက္ေတာ့တျဖည္းျဖည္းနဲ ့မတတ္မသိေသးပါလားဆိုျပီးေတာ့ျဖစ္လာတယ္။ အရင္တုန္းက သူမ်ားထက္ ဘယ္ေလာက္ထူးျခားေအာင္လုပ္လုပ္ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ အမ်ားနည္းတူျပန္ျဖစ္ရတာပါပဲ။ တနည္းအားျဖင့္ အစကိုျပန္ေရာက္သြားသလို ပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို ့လို လူငယ္ေတြမွာ လည္း သူမ်ားနဲ ့မတူေအာင္ ထူးထူးျခားျခားလုပ္ခ်င္ၾကတာပါပဲ။ အစစအရာရာေပါ့ေနာ္...အ၀တ္အစား၊ဒီဇိုင္း၊အေနအထား စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ လဲ ဒီဘူတာပဲျပန္ဆိုက္ရတာပါပဲ။ ဘယ္ေလာက္ပဲထူးျခားထူးျခား ေသေတာ့အတူတူပဲဆိုတာလိုမ်ဳိးေပါ့။ တနည္းအားျဖင့္ေျပာရင္ေျပာင္းလဲေနတာေပါ့ေနာ္။ မ်ဥ္းေျဖာင့္အတိုင္းေျပာင္းလဲေနတာေတာ့မဟုတ္ဖူး။ စက္၀ုိင္းလိုမ်ဳိးေျပာင္းလဲေနတာ။ ဒီထဲမွာပဲပတ္ ေနသလိုေပါ့။ လူတုိင္းေျပာင္းလဲရတာပါပဲ။ အသက္၊စိတ္ေနစိတ္ထား၊အေတြးအေခၚ စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ။ ကြ်န္ေတာ့္ အေနနဲ ့က အဲ့ေျပာင္းလဲမွုကို ကိုယ္က ထိန္းခ်ဳပ္မလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေျပာင္းလဲမွုကပဲ ကိုယ့္ကို ထိန္းခ်ဳပ္တာကို ခံမလားဆိုတာပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေျပာင္းလဲမွုကိုထိန္းခ်ဳပ္ခ်င္တယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ေျပာင္းလဲမွု မစခင္ (တနည္းအားျဖင့္ ေျပာင္းလဲမွုက ထိန္းခ်ဳပ္ျပီး ကိုယ္မသိပဲေျပာင္းလဲမွု မစခင္) ကိုယ္က တစ္ခုခုကိုေတာ့ အျမဲတမ္းလိုလိုေျပာင္းလဲရပါတယ္။ လက္ေတြ ့မွာက်ေတာ့ကြ်န္ေတာ္က ေျပာင္းလဲမွုကိုမၾကိဳက္ဖူးလိုျဖစ္ေနပါတယ္။ မေျပာတတ္ေသးပါဖူးဗ်ာ။ အခုေတာ့ ဒီေလာက္ပဲေရးလို ့ရေတာ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ထပ္ေရးတာေပါ့ဗ်ာ။

Behind the scene

ဘာမွေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ေတြးမိတာေလးကိုေရးၾကည့္တာပါ။ ကြ်န္ေတာ္အခုေျပာမယ့္ဟာေတြက မိဘေမတၱာ၊ သားသမီးအခ်စ္ေတြနဲ ့လံုး၀မဆုိင္ပါဖူး။ လူေတြမွာျဖစ္တတ္တယ္ထင္တာေတြကိုေျပာၾကည့္တာပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ ့သိမ္ႏုပ္တဲ့ အေတြးတစ္စေၾကာင့္ ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ မိဘေမတၱာကို မထိခိုက္ေစခ်င္ပါဖူး။ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ်ကိုလညး္ မထိခိုက္ေစခ်င္ပါဖူး။ ထိခိုက္ေအာင္လည္း ကြ်န္ေတာ္ဘယ္ေတာ့မွမလုပ္ပါဖူး။....စကားပံုတစ္ခုရွိတယ္(စကားပံုလို ့ထင္တာပဲ) ၾကားဖူးမွာပါ။ "သားသမီးမေကာင္းမိဘေခါင္း" ဆိုတာေလ။ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ သားသမီးမေကာင္းတာ နဲ ့သူ ့မိဘကို အျပစ္တင္စရာအေၾကာင္းမရွိပါ၀ူး။ မိဘေတြအကုန္လံုးကေတာ့ ကိုယ့္သားသမီးကို ေကာင္းေစခ်င္တာပဲ။ ေကာင္းေအာင္လဲ ၾကိဳးစားတာပဲ။ ေျပာဆိုဆံုးမမွာပဲ။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ေကာင္းတယ္မေကာင္းဖူးဆိုတာ ယင္း တစ္ဦးတစ္ေယာက္ နဲ ့သာဆိုင္ပါတယ္။ တျခားသူနဲ ့မဆိုင္ပါဖူး။..... တခ်ဳိ ့လူၾကီးေတြက အဲ့စကားပံုကိုေျပာျပီးဆံုးမတတ္ၾကတယ္။ သူတို ့စိတ္ထဲမွာ ဘာေတြးလဲဆိုေတာ့ သူတို ့ဆံုးမေနတဲ့ လူေၾကာင့္သူတို ့ကို လူအေျပာမခံခ်င္ၾကဖူး။ ကဲ့ရဲ ့မခံခ်င္ၾကဖူး။ ျပီးေတာ့ သူတို ့ဆံုးမတဲ့လူကိုလည္းေကာင္းေစခ်င္တယ္။ လူအေျပာမခံခ်င္တဲ့ဘက္ကိုေတာ့ ရာခိုင္ႏွုန္းနည္းနည္းပိုမ်ားပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို ့လဲဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့လူတိုင္းမွာ အတၱဆိုတာရွိလို ့ပါပဲ။ တကယ္လို ့ ကိုယ္နဲ ့မသက္ဆိုင္တဲ့လူတစ္ေယာက္ကိုယ့္ေရွ့မွာ ဆိုးျပေနရင္ ဘယ္လို မွမခံစားရပါဖူး။(မ်ားေသာအားျဖင့္) ဘာျဖစ္လို ့လဲဆိုေတာ့ ကိုယ္နဲ ့သိမွမသိတာ အဲ့ေတာ့အရွက္ရစရာေၾကာင္းလဲမရွိဖူးေပါ့။ အဲ့ေတာ့ ဘာမွမခံစားရေတာ့ဖူးေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္ လူတစ္ေယာက္က လူ တစ္ေယာက္ကိုဆံုးမတယ္ဆိုတာ...အျပင္ပိုင္းမွာေတာ့ သူ ့ကိုေကာင္းေစခ်င္တာပါ။ ေနာက္ကြယ္မွာကေတာ့ သူ ့့ဂုဏ္သိကၡာ(ဆံုးမတဲ့လူရဲ ့ဂုဏ္သိကၡာ)ကို မထိခိုက္ေစခ်င္တာပါ။ ေနာက္ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိတဲ့ တစ္ခုကေတာ့ သားသမီးေတြက ကိုယ့္မိဘေတြကိုေျပာတတ္ၾကပါတယ္။... အေဖကလည္းရွက္စရာၾကီး၊ အေမကလည္းေခတ္မမွီဖူး၊ေနာက္ အေဖနဲ ့အေမက ငါတို ့ကိုလည္းနည္းမလည္ဖူး.. တို ့ဘာတို ့ေပါ့။ အဲ့ျပႆနာေတြဘာျဖစ္လို ့ျဖစ္ရသလဲဆိုရင္ အတၱေၾကာင့္ပါပဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသာၾကည့္ျပီးသူမ်ားဖက္ကေနမစဥ္းစားၾကလို ့ပါ။ ဥပမာ..ကိုယ့္အေရွ႕မွာ အျခားမိဘတစ္ေယာက္က ကိုယ္မၾကိဳက္တဲ့(ကိုယ့္မိဘသာဆို အရွက္ရတယ္လို ့ထင္တဲ့) အျပဳအမူကို လာလုပ္ရင္ဘယ္လို မွမခံစားရပါဖူး။ အရွက္ရစရာလို ့လဲ မခံစားရပါဖူး။ ဘာျဖစ္လို ့လဲဆိုေတာ့ ကိုယ္နဲ ့မပတ္သက္လို ့ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္အေရွ႕မွာလူတစ္ေယာက္က အရွက္ရစရာတစ္ခုခုကိုလာလုပ္ေနဦးေတာ့ အကယ္၍ အဲ့လူနဲ ့ကိုယ္နဲ ့ကဘာမွပတ္သက္မွုမရွိဖူးဆိုရင္ကိုယ့္အေနနဲ ့ဘာမွမခံစားရပါဖူး။ ကိုယ္က အရွက္ရေစတယ္လို ့ခံစားရတယ္္ဆိုကတည္းက အဲ့လူနဲ ့ကိုယ္က ပတ္သက္ေနလို ့ပါ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ လူတစ္ေယာက္က ကိုယ့္ကို အရွက္ရေစတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္အတၱေၾကာင့္သာ ကိုယ္က အဲ့လူအေပၚထားရွိလိုက္တဲ့အျမင္တစ္ခုသာျဖစ္ပါတယ္။ သူမ်ားေၾကာင့္ကိုယ့္ေကာင္းက်ဳိးကို လာမထိခိုက္ေစခ်င္ပါဖူး။ ဒါကလူ ့သဘာ၀၊လူ ့အတၱပါပဲ။ လူေတြအျပင္ပိုင္းမွာ ဒီလူကေတာ့ကိုယ့္ကို ဘယ္လိုအရွက္ရေစတယ္၊ ဒီလူ ့လုပ္ရပ္ကေတာ့ကိုယ့္ကို ဘယ္လိုအရွက္ရတယ္၊ ဒီလူက ဒါကိုမလုပ္သင့္ဖူး။ လုပ္လိုက္ရင္ အရွက္ရေစတယ္ လို ့ေျပာေနၾကတာဟာ အတြင္းပုိင္းမွာေတာ့ ကိုယ့္ဂုဏ္သိကၡာကို မထိခိုက္ေစခ်င္ၾကတာပါ။ ကိုယ့္ေကာင္းက်ဳိးကိုသာ ေမွ်ာ္ကိုးတဲ့ ကိုယ့္အတၱေၾကာင့္သာျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခု လူ တစ္ေယာက္ကိုေ၀ဖန္တာ(ေ၀ဖန္တယ္ဆိုတာ သံုးသပ္တာမဟုတ္ပါဖူး။ သံုးသပ္တာနဲ ့ေ၀ဖန္တာဟာဆီနဲ ့ေရလို ့ကြာပါတယ္။ သံုးသပ္တယ္ဆိုတာ အေကာင္းေရာ အဆိုးေရာကိုျမင္ေအာင္ၾကည့္တာပါ။ ေ၀ဖန္တာကေတာ့မ်ားေသာအားျဖင့္ တစ္ဖက္တည္းကိုပဲၾကည့္တတ္ပါတယ္။)၊အျပစ္တင္တာ၊ အဲ့လူရဲ ့လုပ္ရပ္ေတြကို ေ၀ဖန္တာ၊အျပစ္တင္တာ ေတြအကုန္လံုးကလည္း အတၱေၾကာင့္သာျဖစ္ပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ကိုယ့္ေကာင္းက်ဳိးကိုထိခုိက္မွာစိုးလို ့သာ ေ၀ဖန္တာ၊ အျပစ္တင္တာပါ။ ၁၅၀၀ အခ်စ္ကို မီးလုိပူတယ္ေျပာျပီး ၅၂၈ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ကို ေရလိုေအးျမတယ္လို ့ေျပာတာလဲ အတၱေၾကာင့္ပါပဲ။ ဘာျဖစ္လို ့လဲဆိုေတာ့ ၁၅၀၀ အခ်စ္မွာ အတၱေတြနဲ ့ျပည့္ႏွက္လို ့ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မီးလို ပူျပင္းတာပါ။ ၅၂၈ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမွာက်ေတာ့ အတၱမရွိပါဖူး။ဒါေၾကာင့္ေရလို ေအးျမတာပါ။ကိုယ္က လူတစ္ေယာက္ကို ဒီလူကေတာ့အတၱၾကီးလိုက္တာလို ့ေျပာ တာဟာ ကို္ယ္ကိုတိုင္ကလည္းအတၱ ၾကီးေနလို ့ သူ ့ကိုလည္းအတၱၾကီးတယ္လို ့အျပစ္တင္တာပါ။ တနည္းအားျဖင့္ေျပာရင္ေသေဖာ္ေသဖက္ညွိတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အတၱကို ပုထုဇဥ္ တစ္ေယာက္အေနနဲ ့ျဖတ္ဖို ့ဆိုတာမလြယ္လွပါဖူး။ ဒါေပမယ့္ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိေတာ့ ေလွ်ာ့ခ် လို ့ရမယ္လို ့ေတာ့ကြ်န္ေတာ္ထင္တယ္။

စကားခ်ပ္။ ။ ကြန္ျပဴတာသမားမ်ားသည္ analysts(သံုးသပ္သူမ်ား) ျဖစ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ပရိုဂရမ္ေရးလွ်င္ analyze အရင္လုပ္ရေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ဟီးဟီး :P

စ၍ကားေသာအရာမ်ားကိုပံုထားျခင္း = စကားပံု

A good artist copies; A great artist steals.

အထက္ပါစကားပံု(ကြ်န္ေတာ္ အဲ့ဒါကို စကားပံုလို ့ပဲေခၚလိုက္မယ္။ စကားပံုဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ကြ်န္ေတာ္လည္း ေသခ်ာမသိဘူး။ ပန္းခ်ီဆရာၾကီး Vandor ကေျပာခဲ့တာလို ့ေျပာတာပဲ။) သည္ စတီးဗ္ေဂ်ာ့စ္,Steve Jobs,(apple ကုမၸဏီကို စတင္တည္ေထာင္ခဲ့သူ) ႏွင့္ ဘီလ္ဂိတ္, Bill Gates,(microsoft ကုမၸဏီကို စတင္တည္ေထာင္ခဲ့သူ) ႏွစ္ဦးစလုံး သံုးစြဲ ခဲ့ေသာ စကားျဖစ္ပါသည္။ စတီးဗ္ေဂ်ာ့ ဟာ personal computer ကို စတင္မိတ္ဆက္ခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ ကြန္ျပဴတာေၾကာင့္ ပဲ သူဟာ ပန္းသီး ကုမၸဏီ ကိုတည္ေထာင္ႏိုင္ခဲ့ျပီး ပန္းသီးဟာ တုန္လွုပ္ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ေကာင္းေအာင္ လ်င္ျမန္စြာ ၾကီးထြားလာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူဟာ ၁၉၈၅ ခုႏွစ္မွာ ပန္းသီးမွ အလုပ္ထုတ္ပစ္ျခင္းခံရျပီး ၁၉၉၇ ခုႏွစ္မွာ ပန္းသီးကို ျပန္လည္၀င္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ သူ ့ရာဇ၀င္ အက်ဥ္းပါ။ ဘီလ္ဂိတ္အေၾကာင္းက ေတာ့ လူတိုင္းသိမယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ကြ်န္ေတာ္မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ဒါနဲ ့ စတီးဗ္ေဂ်ာ့ဟာ University of California, Berkeley မွ drop out လုပ္ခဲ့သူျဖစ္ျပီး ဘီလ္ဂိတ္ကေတာ့ Harvard University မွ drop out လုပ္ခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံးဟာ သူ ့ေခတ္သူ ့အခါ မွာ ပါရမီရွင္ လို ့ေခၚရ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့သူေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘီလ္ဂိတ္ဟာ စတီးဗ္ေဂ်ာ့ထက္ ဘာျဖစ္လို ့ပို မို ေအာင္ျမင္ရျပီး ယခုလက္ရွိ ကမ ၻာ့အခ်မ္းသာဆံုးျဖစ္ေနရသလဲဆိုတာ ကေတာ့ သူ ့အေၾကာင္းနဲ ့သူရွိပါတယ္။ ကဲ အဲဒါေတြထားလိုက္ပါ။ ေခါင္းစဥ္ေတာင္နဲနဲ ေခ်ာ္သြားျပီ။....ကဲ သူတို ့ႏွစ္ဦး အေပၚက စကားပံုကို ဘယ္မွာသံုး ခဲ့လဲဆိုတာၾကည့္ၾကရေအာင္...... ၁၉၇၀ ျပည့္ႏွစ္မ်ားမွာ ကြန္ျပဴတာနဲ ့ပတ္သက္ျပီး အရွိန္အ၀ါအၾကီးဆံုး လို ့ေျပာလို ့ရတဲ့ ကုမၸဏီ ႏွစ္ခုကေတာ့ IBM ႏွင့္ Xerox တုိ ့ျဖစ္ပါတယ္။ စတီးဗ္ေဂ်ာ့ဟာ IBM ကို အႏိုင္ယူဖို ့ အစြမ္းကုန္ၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ IBM ကလည္း စတီးေဂ်ာ့က ေက်ာ္သြားမွာကို စိုးရိမ္ခဲ့ရပါတယ္။ စတီးေဂ်ာ့ဟာ ကြန္ျပဴတာေခတ္ကို ၁ေခတ္ဆန္းေစမဲ့ graphical interface ကြန္ျပဴတာကို ထုတ္လုပ္ဖို ့အတြက္လုိအပ္တဲ့ အရာ တခု ကို ရွာေဖြခဲ့ပါတယ္။ သူရွာေဖြခဲ့တဲ့ေနရာကေတာ့ Xerox ကုမၸဏီရဲ ့အ၀င္၀မွာျဖစ္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို ့လဲဆိုေတာ့ အဲ့အခ်ိန္မွာ Xerox ဟာ အလြန္ၾကီးမားတဲ့ကုမၸဏီျဖစ္တဲ့ အတြက္ အေမရိကန္တႏိုင္ငံလုံးမွာ ရွိတဲ့ အင္ဂ်င္နီယာမ်ားဟာ သူတို ့တီထြင္ခဲ့တဲ့ ပစၥည္းေတြကို Xerox ကုမၸဏီမွာလာ မိတ္ဆက္ၾကပါတယ္။ စတီးဗ္ေဂ်ာ့ Xerox ကုမၸဏီကို မသြားခင္ သူ ့လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္မ်ားကိုေျပာခဲ့တဲ့စကားကေတာ့ "A good artist copies; A great artist steals" ျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ Xerox ကုမၸဏီရဲ ့အ၀င္၀ ကေနျပီးေတာ့ ဘာကို ရရွိခဲ့သလဲဆိုရင္ Xerox ကုမၸဏီ က အသံုးမ၀င္ဖူးထင္လို ့ပါယ္ခ်လိုက္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ယခုထက္တိုင္သံုးေနတဲ့ ၾကြက္(mouse) နည္းပညာကို ရရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲ့နည္းပညာကို အသံုးျပဳျပီးေတာ့သူဟာ Macintosh ကြန္ျပဴတာကို ထုတ္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။............ ဘီလ္ဂိတ္ဟာ operating system ၁ခုကို ကြန္ျပဴတာ ကုမၸဏီ အေသးစားေလး၁ခု ကေန ေဒၚလာ ၅ေသာင္းနဲ ့၀ယ္ျပီးေတာ့ IBM ကုမၸဏီ ကို ေရာင္းခ်ခဲ့တဲ့အတြက္ေဒၚလာသိန္းေပါင္းမ်ားစြာရရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီကစျပီးေတာ့ သူဟာ Microsoft ကုမၸဏီ ကို တည္ေထာင္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ သူ ့ operating system အတြက္လို အပ္တဲ့ programming language က ပန္းသီးကုမၸဏီ မွာ ရွိမွန္းသိတဲ့အခါ သူ ဟာ အဲ့ ကုမၸဏီကို သြားေရာက္ျပီး စတီးဗ္ေဂ်ာ့နဲ ့ေတြ ့ဆံုခဲ့ပါတယ္။ သူ မသြားခင္သူ ့လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားကိုေျပာခဲ့တဲ့စကားကေတာ့ "A good artist copies; A great artist steals" ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ ့ဟာ ပန္းသီးကုမၸဏီ ကိုေရာက္တဲ့အခါမွ စတီးဗ္ေဂ်ာ့ ကမိတ္ဆက္ျပသခဲ့တဲ့ Macintosh prototypes ကြန္ျပဴတာ ၃လုံးကို ရေအာင္ ကမ္းလွမ္းႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ prototypes ကေနျပီးေတာ့သူ ဟာ ၾကြက္နည္းပညာကို ရရွိခဲ့ျပီးေတာ့ ယခုအခ်ိန္မွာ လူသံုးအမ်ားဆံုးျဖစ္တဲ့၊ သူ ့ကို ကမ ၻာ့အခ်မ္းသာဆံုးျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးခဲ့တဲ့ Windows Operating System ကို ထုတ္လုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။......စတီးဗ္ေဂ်ာ့နဲ ့ဘီလ္ဂိတ္ ႏွစ္ဦးစလုံးဟာ သူမ်ားတီထြင္ခဲ့တဲ့နည္းပညာကို ရရွိေအာင္ယူႏိုင္ခဲ့ျပီးေတာ့ ေကာင္းမြန္စြာကိုင္တြယ္အသံုးခ်ႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက တခ်ဳိ ့ဗမာျပည္ကလူေတြဟာ အဆိုေတာ္ေတြ ေကာ္ပီဆို၊ ေကာ္ပီေရးတဲ့အခါမွာ မၾကိဳက္ၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒါဟာ အထင္ေသးစရာေတာ့မဟုတ္ပါဖူး။ သူတို ့ဟာ good artists ေတြမို ့လို ့ေကာ္ပီကူးၾကတာပါ။ တကယ္လို ့သူတို ့ဟာ great artists ေတြတာျဖစ္ၾကမယ္ဆိုရင္ steal လုပ္ၾကမွာပါ။ တနည္းအားျဖင့္ေျပာရရင္ ေကာ္ပီဆိုသူပဲျဖစ္ျဖစ္ ေကာ္ပီကူးသူပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို ့ဟာ တျခားလူမ်ဳိးေတြရဲ ့အႏုပညာဂီတကို ဗမာလူမ်ဳိးေတြ နားလည္လြယ္ေအာင္၊ ခံစားရလြယ္ေအာင္ ဗမာဘာသာ ျပန္ျပီးေတာ့ ကူညီေနၾကတယ္လို ့ပဲမွတ္လိုက္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို ့လို သာမာန္လူေတြဟာ(တကယ္ေတာ္တဲ့၊တတ္တဲ့၊ ဂီတဆရာ့ဆရာၾကီးေတြမပါဖူးေပါ့ေနာ္။) သူတို ့ကို အထင္ေသးစရာအေၾကာင္းမရွိသလို၊ ရွုတ္ခ်စရာအေၾကာင္းလဲမရွိပါဖူး။ ၾကိဳက္ရင္ေတာ့နားေထာင္ပါ။ မႏွစ္သက္ရင္ေတာ့ မ်က္ကြယ္ျပဳလိုက္ရံုပါပဲ။ ဒါကေတာ့ ကိုယ့္အၾကိဳက္နဲ ့ကိုယ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ အဲ့လိုေျပာလို ့ ေကာ္ပီေရး၊ ေကာ္ပီဆိုသူေတြကို အားေပးအားေျမာက္ျပဳတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ရွုတ္ခ်သေရာ္တာလည္းမဟုတ္ပါဘူး။ အရာရာကို အေကာင္းျမင္တတ္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ္စဥ္းစားမိသေလာက္ ကြ်န္ေတာ္ရဲ ့ေသးဖြဲသိမ္ႏုပ္တဲ့ဥာဏ္ကေလးမီသေလာက္ ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကည့္တာပါ။ လူတိုင္းလူတိုင္း အရာရာတိုင္းကို အေကာင္းဖက္မွ စဥ္းစားေတြးေတာ ၾကည့္ရွုခံစား ျမင္ႏိုင္ၾကပါေစလို ့......................................။


စကားခ်ပ္။ ။ စတီးေဂ်ာ့ႏွင့္ဘီလ္ဂိတ္ အေၾကာင္းကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ တေန ့ကၾကည့္လိုက္တဲ့ "Pirates of Silicon Valley" ရုပ္ရွင္ထဲကျဖစ္ပါတယ္။